François Nicolas

Biografia

François Nicolas (1947) mieszka w Paryżu od momentu rozpoczęcia nauki w liceum Louis-le-Grand (1964).

Swoje życie postrzega jako heterofonię na 4+1 głosów.

• 1) Głos muzyki, który od zawsze go fascynował (dzięki połączeniu słuchu muzycznego i doskonałej znajomości notacji muzycznej). Stąd fortepian i organy (z Albertem Alainem), a następnie improwizacja jazzowa (z Bobbym Fewem), zanim zajął się kompozycją (z Michelem Philippotem), aby następnie zostać asystentem w CNSM w Paryżu i współzałożycielem czasopisma poświęconego muzyce współczesnej Entretemps, kompozytorem-badaczem w IRCAM (Modalys, źródło multi-HP…) oraz profesorem-badaczem stowarzyszonym z ENS-Ulm. Swoje kompozycje (około czterdziestu utworów – wyd. Jobert) porównuje do dzieł swoich idoli: Bacha, Schumanna i Schoenberga.
• 2) Głos matematyki, który poznał bardzo wcześnie (algebraiczny skok nieznanej x), a następnie ponownie odkrył w klasach przygotowawczych (dodawanie-rozszerzanie cięć). Stąd, po ukończeniu École polytechnique (1967), wytrwała samodzielna nauka (prowadzona jako „matematyk na bosaka”) matematyki nowoczesnej i współczesnej, która doprowadziła go do współorganizowania od 1999 roku seminarium Ircam-Ens mamuphi (matematyka-muzyka-filozofia).
• 3) Głos polityki militantnej, poznany już w 1966 roku (wojna w Wietnamie i rewolucja kulturalna) i ponownie ożywiony w maju 1968 roku. Stąd prawie sześćdziesiąt lat zorganizowanej wierności, łączącej relacje masowe i studia, aż po ostatnie inicjatywy Longues marches (czasopismo i krąg).
• 4) Głos miłości między mężczyzną a kobietą, kręty głos intymnego szczęścia, który tutaj po prostu zaznaczymy: od dawna dzieląc życie z Geneviève Lloret („moja żona, moja nieznajoma”), jest ojcem pięciorga dzieci, ojczymem trójki innych i obecnie szczęśliwym dziadkiem.
• +) Połączenie tych czterech głosów w heterofonię mobilizuje piąty głos: cantus firmus, rozbrzmiewający i pogłosowy, ogólnej intelektualności (zarówno muzycznej, matematycznej i politycznej, jak i miłosnej), początkowo ukształtowanej w chrześcijańskim kontekście tematów wiary (wiara „działania katolickiego” jako ufny skok w nieznane), zanim zwrócił się ku współczesnym filozofiom tematów prawdy (zob. jego dyplom z filozofii z lat 80. u Alaina Badiou na temat muzyki).